Onlangs was ik dus te gast als vrijwilliger bij de eerste Run Scherpenzeel Run georganiseerd door Stichting Sportlight van Bryan Valkenburg en Theo van Maanen en Stichting 800 jaar Scherpenzeel.
Werd gevraagd om een aantal foto’s te maken tijdens het evenement.
Heel veel vrijwilligers zijn al vroeg in de middag aanwezig om het parcours op te bouwen, af te zetten en een horecaplein in te richten en later te bemannen (of moet dat tegenwoordig bemensen zijn?)
Alles is tegen vijf uur in de middag geregeld en de start voor de 1 kilometer kan beginnen onder warme omstandigheden. Vele dorpsgenoten zie ik en hoor ik achteraf genieten van het rondje door het park. Zowel de jonge kinderen, ouder(s) en opa’s en/of oma’s.
Later volgt de 2, de 5 en tenslotte de 10 kilometer.
Bijna iedereen zet een in mijn ogen topprestatie neer, van jong tot oud, getraind of gewoon voor de lol en kijkt waar zijn grenzen liggen.
Vele Scherpenzelers en uit de regio doen mee en zetten hun beste beentje voor.
Na afloop komen de verhalen van de lopers. Nu heb ik gelukkig een luisterend en geen lopend oor.
Zo is daar Annemiek van Kooten die aan Bryan vraagt na een vijfde plaats op de 10 kilometer met een tijd van ruim 38 minuten en eerste bij de dames, dat ze niet bij huldiging kan zijn. Ze heeft nog een kleintje van acht maanden en nog twee kleine kinderen en die moeten naar bed. Gauw op het podium en naar huis, de plicht roept.
Dan een loper uit Achterberg die vertelt dat het zwaar was om te lopen en dat kwam niet door het warme weer. Gisteren had hij zijn vader van in de tachtig begraven. Maar wilde toch meedoen, ondanks alles van de dag ervoor. Zijn hoofd leegmaken, maar zijn benen werkten niet mee vertelde hij.
Een jonge man, Irakees nu wonend in Amersfoort, wel oud-Scherpenzeler heeft acht jaar hier gewoond, ging tegen vijf uur naar zijn ouders om te gaan eten.
Zag een bord dat er gelopen kon worden en gaf zich letterlijk nog twee minuten voor de start op voor de 10 kilometer.
Hij had de gehele dag gewerkt en zag hier een uitdaging in om dit voor hem zelf te presteren. Het lukte, en elke ronde kwam hij langs de start en maakte voor het publiek een radslag. Na afloop kwam hij terug bij de afterparty en vertelde dit en kon ik hem de video geven van zijn radslag bij de finish.
Later sprak ik Bas Vlug en Henk den Boer die ook gewoon even aan de 10 kilometer meededen. Vol lof over de organisatie en dat het evenement ondanks de warmte door was gegaan. En zij weten wat voor inspanning het kost om een evenement te organiseren.
Nu op naar de wielerronde komende zaterdag, deze kent al jarenlang zijn eigen verhalen.
Maar wat hebben wij in Scherpenzeel toch een verscheidenheid aan mensen die voor ons iets organiseren.
Petje af.
De twaalfde man.